Reviews

Wat ik sterk vond: jullie stelden geen vragen over de tekst, maar juist over het idee erachter. Daardoor gingen we anders kijken naar onze eigen keuzes. Eerst moest het denken verschuiven, de tekst ontstond later vanzelf.

We dachten dat we al best ver waren. Maar toen we met jou spraken, realiseerden we ons dat het verhaal niet aankwam. Het was niet inhoudelijk fout, maar niemand deed er echt iets mee. Jij prikte daar meteen doorheen.

Het was een gekke mix van informatie, belangen en meningen. Ik dacht eerst: dit is absoluut ondoenlijk. Maar jullie zagen de lijn eigenlijk al voordat wij hem zagen.

Voor mij was de grote eye opener dat jullie ons niet alleen hielpen formuleren, maar ook lieten zien wat we beter níet moesten zeggen.

De samenwerking voelde als een soort tussenstation. We wisten dat er iets moest gebeuren, maar niet precies wat. Je was scherp zonder dwingend te worden. Heel nuttig.

Er lag al een ellenlange tekst. Maar het lag stil omdat niemand zich eraan wilde branden. Jullie stelden precies die vraag waar we steeds omheen draaiden. Daarna schoof alles als vanzelf in elkaar.

We waren op zoek naar iets dat je als organisatie kunt zeggen zónder dat je mensen buitensluit. Jullie lieten zien dat dat niet een tekstkwestie is, maar een kwestie van omdenken.

Eerlijk gezegd had ik het niet verwacht, maar ik ging anders weg dan ik binnenkwam. Niet omdat alles anders moest, maar omdat jullie zo scherp naar onze bedoeling vroegen. Dat hebben we echt niet vaak.

Het was geen inhoudelijke overname, maar het was echt samenwerken. Het bleef ons stuk, maar werd wel veel beter.

Zes versies verder en nog bleef het wringen. Enter Bob. Dit was de eerste keer dat iemand gewoon zei: wat moet er nú gezegd worden? En wat willen jullie eigenlijk losmaken? Dat was het kantelpunt.

Jullie zaten nergens bovenop, maar precies op het juiste moment kwam de vraag die we zelf nog niet gesteld hadden: past dit verhaal nu eigenlijk nog wel?

De samenwerking was licht, maar scherp. We waren samen hardop aan het denken.